IV
Στο δρόμο για το Εργαστήριο δε μιλούσαν καθόλου.
Το ραδιόφωνο είχε μείνει στον ίδιο σταθμό και τώρα έπαιζε κλασσική μουσική. Κανείς απ’ τους δυο δεν είχε όρεξη να ψάξει κάτι άλλο, έτσι άφησαν αυτό.
Εκείνη σκεφτόταν την Ηθοποιό που επιτέλους ήθελε να φύγει όμως λόγω της κατάστασης ο Νοσοκόμος είπε πως πρέπει κι αυτή ν’ ακολουθήσει την πομπή προς το Εργαστήριο.
Έτσι είχαν καταλήξει να πηγαίνουν Εκείνη κι ο Χ μπροστά, το ασθενοφόρο από πίσω κι η Ηθοποιός μετά.
Τουλάχιστον να μπορούσε να την έβλεπε απ’ τον καθρέφτη σ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής, κι όχι μόνο στις στροφές.
Ένας διακεκομμένος ήχος την έβγαλε απ’ τις σκέψεις της.
«Τι ακούγεται;» ρώτησε τον Χ.
«Ο ασύρματος»
«Σήκωσε τον»
«Ναι;» είπε εκείνη δυνατά.
«Όχημα Ένα. Το Όχημα Ένα να απαντήσει αμέσως!» ακούστηκε από τα ηχεία του αμαξιού, πάνω στον Καρυοθραύστη του Τσαϊκόφσκι.
«Το Όχημα Ένα υποτίθεται ότι είμαστε εμείς;» ρώτησε Εκείνη τον Χ.
«Έτσι νομίζω»
«Ναι; Το Όχημα Ένα ακούει»
«Όχημα Ένα δεν έχεις ν’ αναφέρεις τίποτα;»
«Εε… Όχι;»
«Μα καλά ρε Όχημα Ένα, δεν έχει δει τόση ώρα ότι ένα χέρι κρέμεται απ’ την πίσω πόρτα του αυτοκινήτου σου;»
«Ένα τι;» είπε Εκείνη τρομαγμένη και γύρισε να δει.
«Τι;» ρώτησε κι ο Χ και γύρισε κι εκείνος.
Εκείνη κόντεψε να χάσει τον έλεγχο του παλιού πολυμορφικού απ’ τον τρόμο της και τις φωνές που είχε βάλει ο Χ.
Μόλις επανέφερε στα φυσιολογικά του το αυτοκίνητο και φώναξε στον Χ να σταματήσει τις φωνές απειλώντας τον ότι αν δεν το κάνει θα τον αφήσει μόνο του στη νύχτα, πάτησε πάλι το κουμπί του ασύρματου και είπε «Να σταματήσω στην άκρη;»
«Ναι παρακαλώ! Πριν σκοτωθείς και σκοτώσεις κι εμάς, Όχημα Ένα!»
Έβγαλε αλάρμ και σταμάτησε στη δεξιά μεριά του δρόμου.
«Παρακαλώ μη βγείτε απ’ τα οχήματά σας» ακούστηκε η φωνή στον ασύρματο.
Δυο Νοσοκόμοι κατέβηκαν απ’ το ασθενοφόρο και πλησίασαν το αυτοκίνητο.
Άνοιξαν την πίσω πόρτα και πήραν το κομμένο χέρι. Το έβαλαν στη ειδική αποστειρωμένη σακούλα, την έκλεισαν αεροστεγώς και απομακρύνθηκαν
«Πάμε!» ακούστηκε το πρόσταγμα στον ασύρματο και η πομπή ξεκίνησε ξανά.
