Φρόυντα

Στον ύπνο μου ήμουνα, λέει, η Ζooey Deschanel κι έμενα σ' ένα νησί μπλε και άσπρο και το μπαλκονάκι μου ήταν μπλε και άσπρο και ήθελα να ανεβάσω μια παράσταση με κάποιους φίλους, γείτονες, γνωστούς, τον Κόμη Δράκουλα σε μιούζικαλ.

Έπρεπε, που λες να κάνω οντισιόν για τους ρόλους κι ήμουν πολύ απαιτητική αλλά όλοι οι υπόλοιποι φέρονταν σαν κωλόμωρα και κανείς δεν έδινε την πρέπουσα σημασία να γίνει η δουλειά μας σωστά και όμορφα κι οργανωμένα όπως έπρεπε, όπως ήθελα εγώ δηλαδή αφού εγώ ήμουν η σκηνοθέτις, επιτέλους πια!

Είχαμε μια αίθουσα σχολείου με μικρούτσικα θρανιάκια, δημοτικό θα ήταν, χρωματιστά και γλυκούτσικα, με ζωγραφιές στους τοίχους και πίνακα με μαρκαδόρους. Είχα μια κασετίνα με δυο μαρκαδόρους με διπλή μύτη, απ' αυτούς που απ' τη μια μεριά είναι στυλό κι από την άλλη μαρκαδόροι αλλά δεν ήθελα να τους χρησιμοποιήσω γιατί ήθελα οι φίλοι μου να σημειώσουν αυτά που θα έλεγα κι όχι να τα αντιγράψουν, παρ' όλα αυτά, επειδή είμαι πολύ οργανωτικός τύπος ήμουν προετοιμασμένη για όλα.

Φορούσα ένα φόρεμα μαύρο με άσπρες βούλες, όπως αυτά που φοράει η πραγματική Ζooey Deschanel στο New Girl αλλά μάλλον και στην πραγματική ζωή γιατί είναι λίγο τέτοια γλυκούλα με τις δαντελίτσες, τους φραμπαλάδες και τα γιακαδάκια της - και το δικό μου φόρεμα είχε γιακαδάκι. Τώρα που προσπαθώ να ξαναθυμηθώ μπορεί να μη φορούσα τελικά φόρεμα αλλά ένα ψηλοκάβαλο navy τρίτα τέταρτα παντελόνι κι ένα ιστιοπλοϊκό  κάρντιγκαν - μάλλον λόγω του νησιού όλα αυτά. Ναι, είναι πιο πιθανό να φορούσα κάτι τέτοιο παρά το φορεματάκι γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν έχω φορέσει φόρεμα με τη θέλησή μου και μπορεί η φάτσα μου και η φωνή μου να ήταν της  Ζooey Deschanel αλλά η προσωπικότητα μας ήταν όλη δική μου. Εκτός ίσως από μερικά ψήγματα γλυκύτητας που εκείνη εκδηλώνει ενώ εγώ καταπιέζω αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Το θέμα μας είναι ότι εγώ ήθελα να κάνουμε μια σοβαρή δουλειά, να γίνει η παράσταση ωραία και αξιόλογη, να διασκεδάσουμε κιόλας αλλά να μην το παρακάνουμε στη μαλακία και κανένας μα κανένας δε συμμεριζόταν αυτή μου τη διάθεση παρ' όλο που όλοι με εκτιμούσαν και με αγαπούσαν πολύ, με θαύμαζαν κιόλας διακριτικά και σίγουρα με εμπιστεύονταν αφού βασίστηκαν εξ ολοκλήρου επάνω μου για να γίνει αυτή η παράσταση αλλιώς δε θα γινόταν καθόλου και όλοι θέλαμε να γίνει.

Δε μπορούσα να καταλάβω αυτή την ανεμελιά ενώ είχαμε να κάνουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο και μηδαμινό που αν του αφιερώναμε λίγο από τον χρόνο μας θα τελείωνε πολύ γρήγορα και δε θα χρειαζόταν να ξανασχοληθούμε μαζί του!

Όλοι γελούσαν με τους δίπλα και τους πίσω τους, πηγαινοέρχονταν και τριγυρνούσαν δεξιά κι αριστερά, κάποιοι τραγούδησαν σε κάποια φάση, εγώ φώναζα για ν' ακουστώ, υπήρχαν σερπαντίνες, άνθρωποι μπαινόβγαιναν στην αίθουσα ντυμένοι δράκουλες, τώρα που το σκέφτομαι ήταν σίγουρα Χάλοουϊν γιατί υπήρχαν γλυκά και ζαχαρωτά παντού.

Μπορεί να φαίνεται απ' αυτά που λέω πως γενικά ήμουν σε πανικό αλλά θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι και  προς δική μου έκπληξη δεν ήμουν καθόλου καταβεβλημένη από όλη αυτή την άναρχη και αυθόρμητη κατάσταση παρ' όλο που φώναζα και ίσως να χτύπησα τα πόδια μου σαν άλογο στην ξύλινη έδρα κάποια στιγμή. Ο εκνευρισμός που με διέκρινε καθώς και η ταραχή, το άγχος και η υστερία ενώ στην κανονική, μη ονειρική ζωή προέρχονται από μέσα μας, είναι συναισθήματα, ψυχικές καταστάσεις που προκαλούνται από εξωτερικούς παράγοντες, στο όνειρο ήταν απλά γνωρίσματα, χαρακτηριστικά όπως για παράδειγμα η στραβή μύτη ή η πλατυποδία, δεν επηρέαζαν δηλαδή άμεσα την συμπεριφορά μου ή την νοητική μου κατάσταση.

Γι' αυτό είχε τόση πλάκα αυτό το όνειρο που μιμήθηκε απόλυτα ένα ιδανικό περιβάλλον ηρεμίας ακόμα και σε καταστάσεις όπου σύμφωνα με την λογική, τη μνήμη και την εμπειρία θα επηρέαζαν τη νοητική κατάσταση και θα δημιουργούσαν αρνητικά συναισθήματα.

Και βασικά δεν ξέρω τι σκατά όνειρο ήταν αυτό και γιατί τώρα εκ των υστέρων την είδα έτσι περίεργα κι αναλυτικά αλλά να, το έκανα, δικό μου είναι το μπλογκ, ό,τι θέλω θα γράφω, άμα θέλω να θυμώνω εύκολα θα θυμώνω εύκολα, άμα θέλω να είμαι ξινή και στρίγγλα θα είμαι και δε θα ρωτήσω και κανέναν, άμα θέλω να ταράζομαι με χαζά θα ταράζομαι, ό,τι θέλω γω θα μ' ενοχλεί και μ' ό,τι θέλω θα αγχώνομαι κι άμα θέτε να μ' αγαπήσετε έτσι, αγαπήστε με, δεν παίρνετε γουρούνι στο σακί, καταλάβατε, λοιπόν, πού το πάω;