Mακριά μου να φύγεις, τρεις φορές*

[μία]

"άκου τι γλύκα που 'χει ο Γαβαλάς, Χαρούλα..." 

Πάνος Γαβαλάς, 

ο "φινετσάτος", 

ο ΕΛΑΣίτης, 

ο γράψων και πρώτος τραγουδήσας μανιφικαμάν,

τα λόγια είναι για τους Νομπελίστες και τους φλώρους, 

για λεπτομέρειες εδώ.

[δύο]

Η Ελενάρα η Λαβίδα

 με τ' όνομα και τη χάρη 

γιατί σα λαβίδα, 

άπαξ κι έπιασε κι έβγαλε φωνή 

ο κόσμος σείστηκε και λέει: 

αυτή μιλάει σαν τραγουδάει, 

από τη ρίζα μου κι η ρίζα μ' τρέμει.

Έτσι είπε ο κόσμος, 

- ο συμπαντικός

κι όχι ο κόσμος που λέμε εμείς

"έχει κόσμο" 

κι εννοούμε πολλά άτομα - 

και της έδωκε μια κλωτσιά της Ελενίτσας

τότε

και την πέταξε μέσα στη φωτιά 

και της έμαθαν τσιγγάνοι 

ν' αναπνέει 

και να περπατάει στα κάρβουνα 

και της έμαθαν Ηπειρώτες βουνίσιοι 

να φτύνει λέξεις

και να σβήνει τις φωτιές 

και της έμαθαν όμορφοι νησιώτες 

να γελάει όσο πονάει 

για να μη φοβάται, 

γάργαρα και καθαρά.

μετά την πέταξε ο κόσμος

στα μπαράκια 

για να μάθει να βραχνιάζει λίγο

και της έδωσε τσιγάρα και ποτά

για να γίνει η βραχνάδα πιο μεστή 

κι ύστερα γλυκά τηγανητά με σιρόπι 

για να θυμηθεί

ότι

άλλο σαντούρι 

άλλο μπουζούκι 

άλλο κεμεντζές 

και πόσο ίδια είναι. 

Γεια σου Βιτάλη Ελένη, άξια

[δυόμιση]

Ύστερα, 

όταν πέρασε το μιλένιουμ κι ήρθανε κι άλλες 

που νομίσαμε ότι μοιάζαν της Ελένης 

και το νόμισαν κι αυτές, 

μπλέξανε λίγο τα πράματα, 

γιατί ναι μεν οι φωνές υπήρχαν αυτούσιες 

και τα πρόσωπα σχετίζονταν με πρόσωπα 

που ήταν σαν την Ελένη, 

μα τα στρώματα 

αν τα 'ξυνες λίγο λίγο με το νύχι αμέσως έφευγαν 

κι αντί για πράσινο του δάσους και φωτιά και βογγητό, 

έβλεπες και προπάντων μύριζες βερνίκι πιάνου 

και καπνίλα από ροκ μπαρ 

που παίζαν γκανς εν ρόζις 

ή τεκέδες κνίτικους 

ή ακόμα πιο άσχημα, 

το βρωμερό χαρτί της σούπερ Κατερίνας, 

και δε λέω 

καλά είν' κι αυτά και μάλιστα πολύ καλά 

μα όταν πάει ο νους σου στα τραγούδια 

δε μένεις μόνο στο να μιμηθείς 

το αχ της Ελενάρας ή τους ευγενικούς λαρυγγισμούς του Γαβαλά, 

μα προσπαθείς να σταματήσεις να υφίστασαι ως έχεις 

και να γίνεις μία τρίχα 

στα μαλλιά κάποιας τσιγγάνας 

και ένα νύχι δεξιού χεριού 

οργανοπαίχτη σε μπουάτ, 

μια στην Αθήνα και μια στην Αστόρια. 

Κατάλαβες;

Ελεονώρα, η του Ζουγανέλη

[τρεις φορές]

Από την άλλη μπάντα όμως 

είναι και κάτι παιδιά 

που τα σνομπάρουμε εμείς οι έτσι 

γιατί είναι λούμπεν, 

και είναι όντως δηλαδή, 

όχι όλα 

μα κάποια.

Ε, εκείνα τα παιδιά τα λούμπεν, 

τα αληθινά τα λούμπεν 

κι όχι τα βαλκανο/ισπανομπίτ, 

ε, αυτά πιότερο πλησιάζουνε στις σκόνες της Ελένης και του Πάνου 

γιατί ρουφήξαν άλλες σκόνες 

και φάγανε πατώματα 

και γύρισαν 

και βόλταραν και σε πατάρια 

που τα λες και πανηγύρια σκοτεινά 

και δουλεύαν απ' τα δώδεκα 

κι ας σου ακούγεται "ρετρώ" και "βίνταζ" 

σε 'σένα 

που τα βλέπεις όλα πια 

με φίλτρο ίσταγκραμ. 

Και σ' επαρχίες 

ψώνισαν και ψωνίστηκαν 

και βιάστηκαν 

και τ' αγαπήσανε λεφτάδες 

και κάναν και ζημιές για πάρτη τους 

και ύστερα τους κάναν και ταινίες, 

για τις ιστορίες τους τις μύριες, 

που ποτέ δεν έπαιξαν οι ίδιοι μέσα 

κι ίσως ποτέ δε θα τις δουν 

μα τα τραγούδια που γραφτήκανε 

από λουμπενολάγνους 

κουλτουριάρηδες 

με μπούκλες 

και γυαλιά 

που εμπνεύστηκαν από 'κείνα τα παιδιά, 

ε 

εκείνα τα παιδιά τα τραγουδάνε, 

τα ίδια τα τραγούδια αυτά, 

στο δεύτερο πρόγραμμα, 

μπροστά από τραπέζια με ουίσκια 

και με τις μυρωδιές των πούρων μες τα μούτρα τους 

και δεν τους ενοχλεί, 

μάθανε ν' αγαπάνε 

και τα πούρα 

και τις κοιλιές

και τα λουλούδια 

και κυρίως τις λουλουδούδες, 

κι έχοντας χαράξει από τα πριν 

δύο τρεις γραμμές 

για δύναμη 

στον δίσκο πίσω από το μόνιτορ του ντράμερ 

τις ρουφάνε 

κάθε που έχει τη μεγάλη εισαγωγή 

και ύστερα σηκώνονται, 

πατάν στα ψηλοτάκουνα και τα λουστρίν, 

φτιάχνουν τον μπούστο 

"γιατί κάνουμε σόου, πρώτα πρώτα, αδερφέ μου" 

και μοναχά τους τυραννιούνται για να λυτρωθείς εσύ**

Πάολα Φωκά, η Χαλκιδικιώτισσα

__

*σημείωμα: το παρόν πρωτοδημοσιεύτηκε στο  The Despicable Truth στις 31 Γενάρη του 2012 και βρίσκεται ακόμα εκεί  στην ορίτζιναλ μορφή του μαζί με άλλα ξεχασμένα ή αποκηρυγμένα. Ας μην ξεχνάμε ότι το τιουμπρλ είναι από την αρχή το φυσικό περιβάλλον του Βρασίδα και όχι της Βήτα Λάμδα, παρ' όλο που σε μερικές περιπτώσεις τα δύο αυτά προσωπεία εναρμονίζονται και ευθυγραμμίζονται, οπότε και τα βρίσκουνε, να πούμε, γι' αυτό και μερικές φορές κάποια από τα κείμενα βόσκουνε και στις δύο γειτονιές. Κατάλαβες;

**στίχοι από το τραγούδι Το 'πα, το 'κανα του Φ. Δεληβοριά. Συμμετέχει ο Θ. Βέγγος.